فتامل جناب توکلی! فتامل!

  بهاری ها- علی ابوطالبی/ «بعضى از مسئولین و دولتمردان - دولتمردان آن دولت، بعد هم دولتمردان این دولت - فکر می‌کنند در قضیه‌ى هسته‌اى ما با آمریکایى‌ها مذاکره کنیم [تا] موضوع حل بشود؛ گفتیم خیلى خب، اصرار دارید شما، در این موضوعِ بالخصوص بروید مذاکره کنید؛ ولى در همان سخنرانى اول امسال گفتم من خوشبین نیستم؛ مخالفتى نمی‌کنم اما خوشبین نیستم.»
(از بیانات رهبر عزیز انقلاب در دیدار با مردم آذربایجان، ۲۸ بهمن ۹۲)

پایگاه خبری الف (وابسته به احمد توکلی) نخستین جمله‌ی بیانات فوق را دستمایه‌ی حمله‌ به دولت احمدی‌نژاد قرار داده و در بخشی از مطلبی با عنوان «سه نکته‌ی مهم در سخنان امروز رهبری» چنین آورده است:

«سه ملاحظه در این رابطه وجود دارد.

یکم. الف. دولت قبلی نیز به دنبال مذاکره با آمریکا بود. پس دیگر به عنوان نماد مقاومت عکس احمدی‌نژاد را دست به دست نکنید.
ب. برخی دوستانی که در آن دولت ساکت بودند و الان دوآتیشه این دولت را نقد می‌کنند به مردم حق دهند که باورشان نکنند و سر و صدای امروز را سیاسی بدانند. چون آن‌روزها ساکت بودند.
ج. رهبری به دولت سابق مجوز مذاکره ندادند و به این دولت مجوز دادند. فتأمل...»

از نثر ضعیف و سخیف این یادداشت که بگذریم، باید اذعان کرد نویسنده نتوانسته ذوق‌زدگی خود را از این‌که توانسته در لابه‌لای بیانات رهبر انقلاب به خیال خود مستمسکی برای تاختن به احمدی‌نژاد بیابد پنهان کند، و از میان ۳۵۳۶ کلمه‌ای که در این ملاقات مردمی بیان شده (به استناد متن منتشرشده در پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری و براساس شمارش نرم‌افزار وُرد) بر دو واژه‌ی «آن دولت» بدون اشاره به قید «برخی» انگشت نهاده و ارشمیدس‌وار فریاد برآورده که، «دیگر نباید عکس احمدی‌نژاد را به‌عنوان نماد مقاومت دست به دست کرد.»

روی سخنم در این نوشته نه با نویسنده‌ی مطلب (که دایره‌ی فهم و درکش از روابط بین‌الملل، از «قوت» نثر و استدلالش پیداست) بلکه با احمد توکلی است: وزیر کار سابق و نماینده‌ی مجلس لاحق، که ماجرای پیش‌نویسی که از قانون کار ایران تهیه کرد هنوز پس از سه دهه نقل محافل کارگری است و استفاده‌اش از لفظ «اجیر» به‌جای «کارگر» در این پیش‌نویس، عمق نگاهش را به «انسان» و ارزش کار انسان نشان می‌دهد.

جناب آقای توکلی،
بعید می‌دانم جناب‌عالی معانی دقیق واژگانی چون مذاکره، رابطه، و مقاومت را ندانید؛ که اگر می‌دانید، برای نویسنده‌ی آن یادداشت کذایی در پایگاه خبری الف تبیین بفرمایید روند «مذاکره» میان جمهوری اسلامی و ایالات متحده طی سی‌وچهار سال اخیر هرگز متوقف نشده بلکه بر سر موضوعات گوناگون و با تاکتیک‌های گوناگون، بر مبنای راهبردهای مشخص همواره ادامه داشته است؛ درعین‌حال که با کندی‌ها، برگشت‌ها، و پیچیدگی‌های متعدد روبه‌رو بوده است.

برای ایشان توضیح دهید که آنچه بنیان‌گذار جمهوری اسلامی دولتمردان را از آن نهی می‌کرد (آن‌ها که خواب امریکا می‌بینند، خدا بیدارشان کند) «رابطه» با امریکا (تعبیر گرگ و میش) بود نه مذاکره، که اساساً روابط بین‌الملل بدون گفت‌وگو و مذاکره معنا نمی‌یابد. طرفه آن‌که حزب‌الله لبنان نیز با رژیم «نجس و هار» اسرائیل بر سر موضوعات مشخص (مانند تبادل اسرا) مذاکره می‌کند بدون این‌که سر سوزنی از مواضع حق‌طلبانه و ضداستکباری و ضدصهیونیستی خود کوتاه بیاید.

برای ایشان و امثال ایشان روشن کنید که مقاومت، تنها در سایه‌ی توانمندی و عزت میسر است و مذاکره از موضع اقتدار، عین مقاومت و ایستادگی در برابر طاغوت زمان است. وگرنه حضور بر سر میز «مذاکره» روی ویلچر و تکرار تهوع‌آور لبخندهایی به پهنای صورت در حین آن، بیش از آن‌که رنگ و بوی مذاکره داشته باشد به جلسه‌ی «کسب تکلیف» شباهت دارد.

پیشنهادهای مشخصی هم برای جناب‌عالی و دست‌اندرکاران پایگاه خبری‌تان دارم: اول، به اصول املاء و مقاله‌نویسی و همچنین ویراستاری مطالب بیش از این‌ها اهمیت بدهید. انتشار چنین یادداشت‌هایی با این نثر و انشاء، فقط اسباب تفریح منتقدان جدی‌تان را فراهم می‌کند.

دوم، از صدور فتوا درخصوص «دست‌به‌دست نکردن عکس احمدی‌نژاد» به‌عنوان نماد مقاومت دست بردارید. این فتاوا به زبان فارسی، اگر هم کارساز باشد، فقط فارسی‌زبانان را مخاطب قرار می‌دهد. به خصوص که مردمان این سرزمین به خوبی می دانند که علی اکبر صالحی تنها عضور کابینه احمدی نژاد بود که به کابینه روحانی راه یافت. برای میلیون‌ها مستضعفی که در لبنان، تونس، مصر، فلسطین، ونزوئلا، بولیوی، نیکاراگوئه، و ده‌ها کشور غیرفارسی‌زبان محمود احمدی‌نژاد را یکی از مظاهر ایستادگی در برابر زیاده‌خواهی‌های امپریالیسم و متحدانش می‌دانند چه فکری کرده‌اید؟ آنان را چگونه قانع می‌کنید عکس احمدی‌نژاد را «دست‌به‌دست» نکنند؟

سوم، دست‌اندرکاران پایگاه الف را برای تلمذ در زمینه‌ی روابط بین‌الملل به محضر جناب آقای دکتر ولایتی نیز بفرستید. ایشان، علاوه بر این‌که در فن سیاست‌ورزی ید طولا دارند و طی بیش از سه دهه حضور در «سطوح بالا»ی سیاست خارجی تجاربی ارزشمند آموخته‌اند، با اظهارات تاریخی‌شان در مناظره‌ی ریاست‌جمهوری خطاب به سعید جلیلی، ثابت کردند راه چرخش و نرمش در مذاکرات بین‌المللی را بهتر از هر دولتمرد دیگر می‌دانند.

فتأمل جناب توکلی! فتأمل!